maro_zacharogianire

Η ζωγραφική της Maro Zacharogianire (Μαρίας Ζαχαρογιάννη) είναι η πιο δραματική εκδοχή του σύγχρονου εξπρεσιονισμού. Στο δρόμο που χάραξε ο Kirchner, η Koncharova, ο Otto Dix και βέβαια ο Pablo Picasso, οι αδρές γραμμές του εξπρεσιονισμού επαναλαμβάνονται από σύγχρονους καλλιτέχνες, καθώς η αμεσότητα του σχεδίου και του χρώματος υποθάλπουν την εντοσθιότητα των συναισθημάτων, ως τον σκοπό της ζωγραφικής αυτού του είδους. Οι σπαρακτικές φόρμες της Ζαχαρογιάννη, συναντούν το επιβλητικό ύφος των έργων της, με άξονα την απλή όσο και ιδιαίτερη γραμμή, της χειρονομιακής απόπειρας για καθαρό σχέδιο. Το καθαρό σχέδιο δεν εμποδίζει την πολυπλοκότητα της έμπνευσης, όπως αυτή εκφράζεται στον καμβά. Ως προς τα θέματά της, το σύνολο του έργου παρουσιάζει τις επιπτώσεις μετά από χωρισμό, μικρό θάνατο, ή τρέλα, μια δυνητικά αξεπέραστη κατάσταση που θεραπεύεται καθώς αντανακλάται πλούσια στον καθρέπτη της Τέχνης. Τα στοιχεία της φοβικής υπόστασης, στο μεδούλι της ζωγραφικής της, την καθιστούν μια κραυγή στον υπαρξισμό και πολλές φορές το ερωτικό θέμα υπολογίζεται σαν το οριακό θέμα της ανθρώπινης συνείδησης. Στο βωμό της σύγχρονης πραγματικότητας, πολλές Αντιγόνες και Ηλέκτρες θυσιάζονται μέσα σε ένα σύννεφο έκπαγλης ομορφιάς, που το προσφέρει η εξιλέωση του βάθους του βασικού χαρακτήρα, αυτού του υποκειμένου που πρωταγωνιστεί στην σκηνή της μεγάλης ζωγραφικής Τέχνης. Η καθαρότητα της γραμμής υποβλέπει σε μια μινιμαλιστική οδό ακρίβειας της έκφρασης, και το πετυχαίνει πανηγυρικά καθώς η ενσυναίσθηση της έμπνευσης οδηγεί το χέρι να ξεσπάσει το συναίσθημα σε φόρμες συναρπαστικές. Αποκωδικοποιώντας την ψυχική διάσταση, η καλλιτέχνης ορίζει τον κόσμο της μέσα από την ολοκληρωμένη αναπαράσταση ενός δρώμενου που έχει αρχή, μέση, τέλος. Έτσι περιχαρακώνει τα θέματα της και δεν αφήνει απ’ έξω το κλειδί της επεξήγησης τους, καθώς είναι σαφής στην εκπομπή του εκάστοτε συναισθήματος. Απλώνει το χέρι στον θεατή, να τον οδηγήσει στην ιστορία της και αυτό υποδεικνύει αισθαντικό καλλιτέχνη παλαιάς κοπής, που επιδιώκει να μιλάει σθεναρά και συγκεκριμένα μέσω του έργου της. Η αλήθεια της Μαρίας Ζαχαρογιάννη πολλές φορές εξαιτίας του δραματικού φορτιού που διατρέχει την ρίζα της, παρουσιάζεται μέσα από την παραμόρφωση των βασικών δομών της πραγματικότητας, και αυτό είναι το επαναστατικό διάδημα που φοράει η τέχνη αυτή. Μέσα από την παραμόρφωση, πιθανότητες ελευθερίας αλλά και συνειδητότητας των αιτιών της προκύπτουν σαν να επιτρέπεται να αγαπήσεις τον εαυτό σου μέσα από το τραύμα και τον θρυμματισμό του. Οι παφλασμοί της ευγνωμοσύνης που αναβλύζει από το δώρο της θεραπείας του ανθρώπινου συστήματος είναι η μεγάλη υπόθεση της έκθεσης, The roses are yellow.

Γιάννος Ντανάκος

​

Maro Zacharogianire’s (aka Maria Zacharogianni) painting is the most dramatic version of modern expressionism. In the pathway that Kirchner, Koncharova, Otto Dix and, of course, Pablo Picasso opened, the crowded lines of expressionism are repeated by modern artists, as the immediacy of the design and the color, suffer the attack of emotions, to the purpose of painting this article. Sugogharger's Spacing Forms, meet the imposing style of its projects, with a simple and special line, gesture attempt on pure plan.

The net plan does not prevent the complexity of inspiration, as it is expressed on the canvas. As to its subjects, the whole project shows the effects after separation, little death, or madness, a potentially unsurpassed state that is cured as reflected in the mirror of art. The elements of phobies, in the medium of painting, make it a cry in existentialism and many times the erotic issue is calculated as the marginal issue of human consciousness. At the altar of modern reality, many antigens and electors are sacrificed in a cloud of beauty evasion, offering the atonement of the depth of the basic character, this subject that starred on the scene of great art painting. The purity of the line is subject to a minimalist precision of expression, and achieves it festively as the empathy of inspiration leads the hand to break out the emotion in exciting forms.

Decoding the mental dimension, the artist defines its world through the integrated representation of an authority that has a beginning, waist, finally. So it seals its matters and does not leave the key to their explanation, as it is clear to the emotion's emissions. It spreads the viewer to the viewer, leading him to her history and this indicates a sensory artist old cutting, who seeks to speak vigorously and specifically through her work. The truth of Maria Zacharogiannis many times because of the dramatic load that runs through its root, it is presented through the deformation of the basic reality structures, and this is the revolutionary diadema wearing this art.

Through the distortion, chances of freedom and consciousness of its causes, they can cause yourself to love yourself through the trauma and crushing.

The splashes of gratitude that blows from the gift of human therapy is the big case of the exhibition, The Roses Are Yellow.

 

 

Giannos Danakos